69kosinska:gargamel 2010-06-02 14:35 Strona 95 To, czego nie ma Relacje i wspomnienia kobiet z Powstania Warszawskiego jako gotowe, a niezrealizowane scenariusze filmowe * KaRolina KosińsKa W polskich filmach fabularnych poświęconych Powstaniu Warszawskiemu – a jest ich zaskakująco niewiele – nie ma kobiet. - Pamiętnik z powstania warszawskiego M. Białoszewskiego; - 5 arkuszy papieru, flamastry; - przygotowane przez nauczyciela karty grupowej pracy z tekstem. Tok zajęć: 1. Burza mózgów. Uczniowie podają propozycje skojarzeń z pojęciem „powstanie warszawskie”. Wstęp wolny. „Pamiętnik z powstania warszawskiego” Mirona Białoszewskiego opisuje życie ludności cywilnej w czasie niepodległościowego zrywu. W sposób nieszablonowy autor ujawnia prawdę o nastrojach, emocjach i przeżyciach warszawiaków w tamtych tragicznych dniach. Tematem prezentowanych w koncercie utworów jest historia Druga strona wojny w "Pamiętnikach z Powstania Warszawskiego". "Pamiętnik" jest artystycznym zapisem osobistych doświadczeń autora z okresu powstania. Na specyfikę tego obrazu wpływa fakt, że Białoszewski nie był uczestnikiem powstania, dlatego tez nie opowiada o walce zbrojnej. Działania wojenne toczą się na drugim planie, na . W 1967 roku narrator książki, czyli sam autor, Miron Białoszewski, ma 45 lat. Widzi przed sobą całą, pozbawioną gruzów stolicę, leży spokojnie na kanapie. W takich warunkach dopiero przypomina sobie samego siebie sprzed dwudziestu trzech lat – czyli młodego cywila w momencie wybuchu powstania warszawskiego. A te nastąpiło 1 sierpnia 1944 roku, planowo o godzinie „W”, czyli o siedemnastej. W tamtej chwili główny bohater został posłany przez matkę po chleb na ulicę Staszica, zaś następnie spotkał się ze swoimi znajomymi – Ireną P. oraz Staszkiem, których znał dobrze z tajnej polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, z którymi wcześniej, już w czasie trwania wojny, organizował niejednokrotnie wieczorki poetyckie oraz przedstawienia, w których sam nie raz miał okazję Chłodnej 24 przebywał niezbyt długo – następnego dnia już stawił się we własnym domu, na Chłodnej 40, gdzie zastał matkę oraz Żydówkę Stefę, do której zwracał się per Babu Stefu. Do niedawna była ona ich sublokatorką, gdyż doskonale potrafiła maskować swoje żydowskie pochodzenie, do czasu, aż dozorczyni odkryła prawdę i zapytała się o to wprost matce Mirona. Tym razem jednak przybyła do swoich przyjaciół, szukając schronienia, gdyż dosłownie przed chwilą uwolniona została przez powstańców z jadącej więźniarki (ponieważ ktoś podrzucił jej wcześniej żydowską opaskę do torby i wówczas prawda wyszła na jaw).Stefa podawała się za nieżyjącą Polkę, Zofię Romanowską (papiery na to nazwisko załatwił jej ojciec Mirona, Zenon Białoszewski, który był w AK i parę lat temu rozszedł się z żoną i zamieszkał ze swoją kochanką, Zochą, przy ulicy Chmielnej 32 na Śródmieściu). Później sytuacja zmusiła bohatera i jego dwie towarzyszki do schronienia się na niższych piętrach, aż wreszcie do zejścia do piwnicy. Już 2 sierpnia PAMIĘTNIKZ POWSTANIA WASZAWSKIEGOŻycie i twórczość Mirona Białoszewskiego Twórczość Mirona Białoszewskiego zapewniła mu stałe miejsce w literaturze uznania zdobył sobie Pamiętnik z powstania warszawskiego oraz poezjalingwistyczna podnosząca do rangi przedmiotu lirycznych uniesień rzeczy codziennegoużytku, a nawet odpady, wykorzystująca szczególne walory jeżyka potocznego, „niskiego”,który – w odnowionych układach składniowych i strukturach słowotwórczych – w oryginalnyzaskakujący sposób prowadzi do poetyckich refleksji i wzruszeń. Przystępując do rozważańna temat zapisu obrazów z udręczonej powstaniem Warszawy, warto w ogólnym zarysiepoznać twórczość autora tego nietuzinkowego dzieła, niezwykłego zarówno na tle innychutworów tego gatunku jak i wśród tekstów ukazujących losy ludzi podczas działańpowstańczych w stolicy w 1944 r. Miron Białoszewski urodził się 30 czerwca 1922 r. w Warszawie, zmarł w tym samymmieście 17 czerwca 1983 Kształcił się w stolicy i tam studiował polonistykę na tajnymuniwersytecie. Po upadku powstania został wywieziony na przymusowe roboty do powrocie do kraju pracował jako sortownik listów na poczcie, reporter w prasiecodziennej. Kontynuował studia polonistyczne. Jako poeta debiutował w 1947 r. o tematyce powstańczej („Warszawa”). Publikował też swoje teksty w„Odrodzeniu”, pisywał piosenki i utwory dla dzieci. W 1955 r. wraz z L. Heringiem i L. Murawską Białoszewski założył eksperymentalny Teatrna Tarczyńskiej (w mieszkaniu L. E. Stefańskiego), później nazwany Teatrem Osobnym, dlaktórego pisywał również programy dramatyczne z wykorzystaniem własnych tekstów. Teatrten działał do 1963 r. Ważną datą w biografii M. Białoszewskiego był rok 1956 – wtedy ukazał się pierwszy tompoezji pt. Obroty rzeczy – Autora mylnie kojarzono z tzw. „pokoleniem 56”, ale dostrzeżono,że jest to twórca określony przez doświadczenia wojenne. Z dużym zainteresowaniemprzyjmowano również kolejne tomy: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia(1961), Było i było (1965). Największy sukces przy niósł Białoszewskiemu Pamiętnik zpowstania warszawskiego opublikowany w 1970 r. Pisarz otrzymał w 1971 r. nagrodęministra kultury i sztuki II stopnia. W 1973 r. ukazały się dramaty pt. Teatr Osobny i tomprozy Donosy rzeczywistości. Kolejne publikacje to proza: Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał(1977) i poezja: Odczepić się (1978). Ukoronowaniem uznania dla twórcy było przyznaniemu w 1980 r. nagrody literackiej m. Warszawy. Zaskoczeniem dla czytelników i krytyków było podniesienie do rangi poetyckiego tematuprzedmiotów codziennego użytku, zwykłych szarych rzeczy, zniszczonych sprzętów,obiektów należących do sfery kiczu, taniego jarmarku, często kalekich i skazanych nawyrzucenie. Z motywami tematycznymi współgra dążenie do wykorzystania mowypotocznej, a nawet nieporadnej czy wykolejonej, z błędami językowymi. Zapis codziennościopiera się niekiedy na prezentacji elementów przypomnianych, snów, spotkań, stopniowoprzechodzi w rejestr układający się w całość – jakby dziennik czy kronikę rodową2 – bynastępnie rozwijać się w bardziej rozbudowane struktury ewoluujące w kierunku prozy. Małehistoryjki, anegdoty, spostrzeżenia, opisy miejsc, reakcji ludzkich, stanów emocjonalnych iwyglądów rzeczy są podstawą Pamiętnika z powstania warszawskiego. Cechy transportu CECHY TRANSPORTU  koszty surowca maleją  rozproszenie dostawców  rośnie waga rynków zbytu i siły roboczej  złożoność wyboru miejsca lokalizacji przy większej elastyczności przestrzennej (charakter zadowalający) Wraz z rozwojem techniki, zmian technologicznych, organizacji waga poszczególnych czynników lokal... Kisielewski - przedstawiciel swojego pokolenia J. A. Kisielewski (1876 - 1918) jako przedstawiciel swojego pokolenia Ogromną popularność zdobył Kisielewski dramatami \"W sieci\" i \"Karykatury\". Ukazują one zasadniczy dla epoki Młodej Polski konflikty między artystą a mieszczański środowiskiem. Autor zaatakował w nich moralność mieszczańską, krytyce poddał jednak także artystów, których bu... Człowiek jest zdumiewający lecz arcydziełem nie jest Człowiek - któż to taki? Istota pełna miłości do świata i wewnętrznego ciepła duchowego, czy egoista walczący wyłącznie o wymiar swojego życia? Twórca wielkich i wspaniałych budowli, czy morderca potrafiący zabijać dziesiątki innych ludzi w imię politycznych interesów swoich przywódców? \"Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce\" p... Sąd Stefana Żeromskiego w Dziennikach Stefan Żeromski w swoim sądzie zawartym w Dziennikach nazwał bohatera Ludzi bezdomnych romantykiem realizmu, chybionym pozytywistą i dzisiejszym Hamletem. Od razu po przeczytaniu tego stwierdzenia rzuca się w oczy kontrast i przeciwstawność powyższych określeń, które oznaczają nieumiejętność pogodzenia swoich idei i postawy z epoką, w której jed... Poetyka "Dziejów Tristana i Izoldy" Poetyka utworu Poemat miłosny Dzieje Tristana i Izoldy łączy w sobie cechy eposu rycerskiego, sławiącego dzielnych rycerzy i dobrych władców z poetyką typową dla utworu miłosnego. Kolejne części ukazują przyczynowo-skutkowy ciąg zdarzeń, wśród których na pierwszy plan wysuwają się dzieje miłości tytułowych bohaterów. W związku z tym można ... Epilog w "Panu Tadeuszu" Geneza w świetle epilogu Epilog - zakończenie, powiadomienie o losach bohaterów, końcowe wyjaśnienia. Epilog w “Panu Tadeuszu” jest liryczną wypowiedzią narratora wyjaśniającą zmierzenia utworu, jest to geneza utworu. Autor przedstawia się na tle emigracji paryskiej. Oskarża siebie i innych o ucieczkę. Emigracja jest skłócona. ... Nad Niemnem a hasła pozytywizmu Powieść pt.\"Nad Niemnem\" wyrosła z ducha epoki pozytywizmu, dlatego nawiązywała do głównych założeń epoki. Przede wszystkim widać ogromny kult pracy widoczny w historii Jana i Cecylii, w stosunku Bohatyrowiczów do pracy, zróżnicowaniu bohaterów według stosunku do pracy, widoczny podział na \"darmozjadów\" i ludzi żyjących z pracy własnych rą... Schemat procesu komunikacji przedsiębiorstwa z rynkiem Schemat procesu komunikacji przedsiębiorstwa z rynkiem składa się z kilku ogniw. Należą do nich: • NADAWCA-osoba nadająca wiadomość, strona przekazująca informację o produkcie drugiej stronie-odbiorcy. • KODOWANIE-proces polegający na przedstawieniu, przekazaniu określonej treść za pomocą słów, obrazów, dźwięków i innych efektów,... Tytuł: Pamiętnik z powstania warszawskiego Autor: Miron Białoszewski Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy Rok wydania: 2007 (pierwsze wydanie: 1970) Uderzający swoją odrębnością na tle bogatej literatury wspomnieniowej zapis doświadczeń człowieka nie zaangażowanego bezpośrednio w zmagania wojenne, przeżywającego dni powstania wśród ludności cywilnej. Jest to relacja z powszedniej egzystencji piwnicznej, ze świata schronów, podwórek, ukrytych przejść i kanałów, z codziennej krzątaniny wokół zaspokajania elementarnych potrzeb życiowych w atmosferze ciągłego zagrożenia i lęku. Narracja utworu ukształtowana jest na wzór opowiadania ustnego, z jego naturalną dygresyjnością, swobodnym biegiem skojarzeń, uzupełnianiem i poprawianiem opowieści oraz potocznością wypowiedzi. Miron Białoszewski był przede wszystkim poetą. Charakterystycznymi cechami jego twórczości są zabawy z językiem i całkowity brak zainteresowania polityką. Autor napisał jednak jeden polityczny utwór – i był nim Pamiętnik z powstania warszawskiego. Białoszewski urodził się w Warszawie i tam też zmarł. 1 sierpnia 1944 znajdował się na ulicy Chłodnej ­ – tam zastał go wybuch powstania. Po latach często o nim opowiadał, aż w końcu – 23 lata później – rozpoczął prace nad spisaniem swoich wspomnień. Fama głosi, że je nagrywał, a potem przepisywał. Znajduje to odzwierciedlenie w tekście – wspomnienia Białoszewskiego są nieco chaotyczne, nie skupiają się na linearnym opisie zdarzeń, raczej punktem wyjścia są obrazy, które utkwiły mu w głowie. Jednocześnie ze zdumiewającą wręcz dokładnością opisuje topografię miasta i nieustannie wymienia nazwy ulic, po których „latał”. Dla osoby, która kompletnie nie orientuje się w Warszawie, może to być nieco męczące, dlatego przydałoby się wydanie z mapką. Również język jest charakterystyczny dla Białoszewskiego – oddaje klimat powstania, rejestruje wiernie rozmowy i ich język. Autor zamieszcza też teksty piosenek (na tyle, na ile je zapamiętał), które śpiewali ukrywający się w piwnicach ludzie. Zdania często są krótkie, urywane, oddające atmosferę ciągłego strachu, ciągłej ucieczki, niepewności. Mimo że Pamiętnik ma niewiele stron, czyta się go powoli – po części z powodu tego, o czym napisałam wyżej, a po części dlatego, że czasem nagromadzenie wstrząsających obrazów bywa zbyt duże, by czytać tę książkę jak gdyby nigdy nic. Autor spędził powstanie jako cywil i z takiej perspektywy je nam przedstawił. Zrobił to bez żadnego ubarwiania – w sposób wręcz naturalistyczny opisał trudną codzienność osób, które przy akompaniamencie ciągłych strzałów i odgłosów bombardowania musiały zatroszczyć się o takie rzeczy, jak zdobycie jedzenia czy znalezienie miejsca, w którym będzie można się wypróżnić. Białoszewski bez żenady pisze o takich sprawach – o wyprawach po jedzenie, o wszach, które pojawiły się w pewnym momencie i nie dawały ludziom spokoju, o trupach, których nie miał kto pogrzebać. Jego książka zarówno tuż po wydaniu, jaki i później wzbudzała kontrowersje. Tak bardzo chcemy być dumni z tego powstania, a tymczasem Białoszewski pokazuje, że nie mamy z czego. Tak naprawdę to króciutka książeczka, ale potrafi wstrząsnąć czytelnikiem. I każe się zastanowić, czy było warto – niezliczona ilość osób poniosła zupełnie bezsensowną śmierć, a z miasta została kupa gruzów. W imię czego zapłaciliśmy tę cenę? Warto sięgnąć po tę książkę, bo to świadectwo osoby, która przeżyła powstanie i potrafiła opisać je tak, jak wyglądało – bez patosu, bez koloryzowania. Przeczytajcie.

pamiętnik z powstania warszawskiego tekst utworu